პაწაწინა ღრუბელო? 

აცა-ბაცა დადიხარ,

როგორც ცხენი უბელო. 

– მინდოდა, რომ მენახა

ეს ქვეყანა მაღლიდან.

კიდეც ვითამაშებდი,

განა რამე დამღლიდა.

მაგრამ დედა დავკარგე,

ცაზე არსად არ მოჩანს.

სადმე ხომ არ გინახავს,

ასე რატომ ჩამომრჩა?

– განა დედა, შენ თვითონ

დაკარგულხარ, ღრუბელო.

დამაცადე, ახლავე 

ძლიერად დავუბერო.

გაგაქროლებ ლურჯ ცაზე,

ერთად გავშლით იალქნებს,

ქვეყანასაც ნახავ და

დედიკოსაც მიაგნებ!