მირჩევენ აგებას ტკივილთა პირამიდის...

არ ვიცი, რა უნდათ მეგობრებს, ნათესავებს,

ტკივილი მე რატომ მოვივლო ბადესავით! –

ტკივილთა სავანე მე რატომ ავაშენო

და ჩემკენ რად მოდის ლაშქარი სამაშველო?! –

მოდიან, მიყრიან რიყის ქვას, აგურ-ცემენტს,

თითქოსდა, სხვა დროის წიაღში მაფუძნებენ...

და ხელებს სუყველა საშველად აფათურებს:

ვინ ფიცრებს მომიტანს, ვინ კიდე – არმატურებს,

ვინ – კირს და ვინ – ძელებს, ასევე დანარჩენებს,

ყველაფერს, ლურსმნებს კი, რატომღცა არ აჩენენ...

ჩემში კი – ფეთქავენ მოცხრები, ცირცელები

და მაინც ჰგონიათ, იოლად ვიცელები...

იციან, რომ დღემდე სასთუმლად ლირა მიდევს

და გულით ვატარებ მელნისფერ პირამიდებს...

სიკვდილშიც გავავლე ხაზები ნაზი სულის

და მკერდი მომიჩანს დაისრულ-დასისხლული.

მაინც შენ გახდიო სიამის მწირავი და

მაინც შენ დადგიო ტკივილთა პირამიდა

და ჩვენგან გელისო უფლება საკუთრების!

და საშენ მასალებს მიყრიან გამუდმებით –

ყველაფერ საჭიროს, თოვლივით, მითოვებენ,

ლურსმნებს კი, რომელღაც დღისათვის იტოვებენ...

და ასე მიდიან დღეები, კვირები და 

ჯერ კიდევ ვიღვრები გრძნობათა სტვირებიდან

და ჯერაც ვცახცახებ მუსიკად უწინდელად,

გულიდან სისხლი მდის – ჩიტი ვარ გულწითელა!