როგორც ლურსმნით - ვმსჭვალავ შავი მიწის გულს,
სულ ტყუილად ვწვალობ, სულ ტყუილად, სულ:
მაგ ლურსმანზე მეტად ერთგული ვარ მე:
აქ არა ხარ შენ და - აღარა ხარ შენ.
მზერას მოვწყვეტ მიწას, ცას მივანდობ თვალს,
სულ ტყუილდ გეძებ, ვერ ვპოულობ კვალს.
სველ ბადიას ვხედავ, წვიმის წყლების ჭერს,
იქ არა ხარ შენ და - აღარა ხარ შენ.
იმ ორიდან ერთი ვით ვიწამო, ვით?
ან ნამეტურ - სულით, ან ნამეტურ - ძვლით.
შენ სადა ხარ თვითონ? შენ სადა ხარ მთლად?
იქ - ნამეტურ იქ და... აქ - ნამეტურ აქ.
ვერ გიმეტებ ქვიშად და ვერც ნისლად ცის,
ვინც საშოსგან იშვი, წილად მერგე, ვინც...
მე ვერ შევძლებ გვამზე , ვერც აჩრდილზე ფიქრს,
აქ - ნამეტურ აქ და... იქ - ნამეტურ იქ.
ეს არა ხარ შენ და - ეს არა ხარ შენ.
გვიგალობონ თუნდაც ხუცესებმა ჩვენ,
საიქიო ყოფა რომ სიცოცხლეს ჰგავს,
ღმერთი მეტად ღმერთობს, ჭია მეტად ხრავს.
ჩვენ არა ვიცნობთ, არა - აჩრდილსა და გვამს!
ჩვენ არ მივცემთ, არა,
სასაფლაოს ყვავილს
საცეცხლურის კ ვამლს!
თუ სადმე ხარ კიდევ, ისევ ჩვენში ხარ
და პატივი დიდი რ ა იქნება სხვა:
ნუ ვიხსენებთ წარსულს, ის გათიშვა გვძულს:
შენ წახვედი სულ და...შენ წახვედი - სულ.