ვიყავ ღრუბლის ბინადარი,
უფლის ახლო ცად მოკარვე.
მაგრამ მოიყოლა ქარი
შენმა კაბის კალთამ, კარმენ!
შემოლეწა ცხრავე კარი,
მე რომ ცხარე ცრემლით ვქარვე.
წამომაგდო, მუხლზე მდგარი,
შენმა შემოხედვამ, კარმენ!
შემაჩეჩე არჩევანი -
„ან უფალი ღმერთი, ან - მე!”
შეიშალა ყველა ზღვარი
ცას და მიწას შორის, კარმენ!
ირგვლივ ახლობელთა ჯარი
მომისრე და მომისარმე.
შემრჩი ერთადერთი ჯვარი,
მკერდით აგეკარი, კარმენ!
ვნება იყო ელვის დარი,
გამენთე და გამესალმე.
რად შენს ჯვარზე არ მომკალი,
რად ვერ ამიტანე, კარმენ!
შენი ნაქმარევის დანით
დაგკალ, როცა ხელი მკარ მე.
სხვა, შენს ჯვარზე, ვერვინ ავა,
შავს, შავ მიწას გაყრი, კარმენ!
ვერც ჯალათი, ვერც სხვა მხეცი,
შენს გრიგალს ვერ გამიქარვებს.
ნეტამც, იყოს ჯოჯოხეთი...
ღმერთო, მაპატიე, კარმენ!