პიწკებით და თიხის წებოთი

მახსოვს ხუხულა, პაწაწინამ ძლივს რომ ავაგე,

თბილი თითებით დედამიწას ვეხვეწებოდი:

_ გთხოვ, პოეზიავ,

შენი ენით მალაპარაკე.

იმ ხმათა ძებნას სიცოცხლეში

ვეღარ შევეშვი,

რადგან მესმოდა, ეძახოდა მშობელ ალაგებს

ჩემი წარსული გაზიდული დარდანელებში:

_ გთხოვ, პოეზიავ,

შენი ენით მალაპარაკე.

თუ ენა იყო დაბორკილი, მიმოკარგული,

მაინც თუთქავდა სიმღერებით დედის არაკებს,

რომ დამეძახა მერმისიდან ჩემი ქართულით:

_ გთხოვ, პოეზიავ,

შენი ენით მალაპარაკე.

დაპირებული იყო ღმერთი ჯენეთ-სამოთხეს,

დიოდა ჟამი და ანგრევდა

წელთა ბანაკებს,

რომ საფლავივით დამუნჯებულ 

მკერდს არ აღმოხდეს:

_ გთხოვ, პოეზიავ,

შენი ენით მალაპარაკე.

რადგან მიყვარდა,

დამიწყევლა სიტყვა მაჰმადმა,

სიტყვა ლოცვებად რომ აღეპყრათ 

ამ ჩემს მთა-ბარებს,

ხედავ? _ მოკლული ის სიმღერა

ისევ აყვავდა!

_ გთხოვ, პოეზიავ,

შენი ენით მალაპარაკე.

ისევ ბრდღვიალებს დღე ჭოროხზე,

როგორც განგაში,

ისეთი კარგი, როგორც მტკვარზე,

როგორც არაგვზე,

ჩავებღაუჭე ამ ატეხილ ქარებს ფაფარში:

_ გთხოვ, პოეზიავ,

შენი ენით მალაპარაკე.

წამიძეხ, დღეო _

ძმა ძმადა მყავს,

მშობელი მშობლად,

სახელი ტანჯვით წართმეული ისევ დამარქვეს:

ძმებო, მადლობა ამ სიყვარულს,

ამ ერთად ყოფნას,

რომ გადარჩენის პოეზიით მალაპარაკებს.