შენს სიმშვიდეში
არის რაღაც ყალბი, ზედმეტი
/ან, შეიძლება, მე მეჩვენება/,
ჩამოვახიე დღეს
აგვისტოს ოცდათერთმეტი,
როგორც ფურცელი
საბოლოო ჩემს მოთმინებას...
ცას სნეულივით
ღრუბლის მაღალ ბალიშზე ვაწვენ
/ახლა კარგა ხანს ასე იქნება/
და ვაკვირდები ქარის შეშლილ,
დაკაწრულ ღაწვებს,
როგორც საკუთარ
აღმოჩენას და განცვიფრებას.
როგორ მახარებს,
რომ შორსა ხარ...
და არ გახსოვარ!
/დღე ხვალინდელი
უმზეოდ და უხმოდ მიწყდება/
და მე გიბრუნებ ზაფხულს,
როგორც წიგნებს ნათხოვარს,
ფოთლებს, რომლებიც ხეს დასცვივდა
და... დავიწყებას.
1966