შენი მთაწმინდა, ეგ ყურყუტა ჭმუნვი დღეობა.
როგორღა ღვივის შენი ზეცის ლურჯი მინდორი,
როგორ ქათქათებს შენი დიდი მოსახლეობა.
რა წარმტაცია კამარების ელამი ჭერი,
ხან ჭორფლიანი რიჟრაჟების ბოყვი ხითხითი,
ხრიოკი მთები მოდებული, როგორც ჭერეხი,
და ჭარბ ფერებით ალეწილი გვალვების ხვიტქი.
შენს წყაროებში მეც დავიწვი იმ ხოხობივით,
ამ ფერად წყლებით გორგასლანი სამოთხეს რწყავდა,
ქვვეყნიერებას შენი ჩანგით რომ მოუთხრობდი,
ქართლოსის ტომებს ზოგჯერ ბედი როგორ სწყალობდათ.
შმაგი სიცოცხლით ეს ოხერი, გამოვჩერჩეტდი,
მინდა როგორმე რომ ლოთობით გავისაძლისო,
ტვინი შემერყეს, თან ლოყებზე დავიწყო ჩქმეტა,
და ღრეჭით დიდხანს გარს გირბინო, ჩემო თბილისო!
შენმა ღრუბელმა ცრემლზე მსხვილი წინწკლები იცის,
და ზენაქარმა სიმღერები აურაცხელი,
ჩემო თბილისო, მუხლმორთხმული სიონს გაიცებ,
ბინად მომეცი შენი ბინა და საწნახელი.
ხევის ქალაქო, ასე ეშხით ვინ დაგამშვენა,
ვინ გიწყალობა ეს სიუხვე ხელებგაშლილი.
შენთან მღეროდა ბედნიერი ვაჟა-ფშაველა,
შენში დარდობდა შენი ტარო ბარათაშვილი.
აქ თამადობდა ჯიხვის ყანწით თურმე მხარგრძელი,
თან აქლემების ქარავანი იდგა გირაოდ,
სადღაც... მღვიმეში დაღმუოდა ბედს მთაწმინდელი:
,,და... უფროისად მარტოს ღამე მიწერიაო”!
რა საჭიროა, ჯავარივით ვწერდე მუხამბაზს,
მზეთუნახავი ბროლის კოშკში მესხდნენ ხიზნებად,
წყეულიც იყვეს სამუდამოდ ამ ქვეყანაზე,
თბილისო ჩემო, შენს შუქს იქით გამოფხიზლება.
ო, როგორ მიყვარს შენი ოღრო-ჩოღრო ქუჩები,
ეგ მიწის ხაო, საოცარი ჯანღების ბური,
ღამის აკვანში გრილ ნიავის თითო ფაჩუნი,
ად ვერის ხიდთან ქარის სტვენა მამაპაპური.
ეს მინარეთი შენს ღრუბლებთან რას აფხორილა,
იქნებ თაკილობს, ნარიყალა რომ ემუდრება?
დიდხანს შერჩებათ ნაცარივით ქართლის ხეხილებს,
რაც მაჰმადიანებმა დაგვატეხეს უბედურება.
ჩემო ქალაქო, ისტორიას მე რას დაგიწერ,
ჩემი ცხოვრებაც კი არ ვიცი, როგორ იწყება...
დიდება იმას! იმ განგებას მრავალჟამიერ,
ვინც დასაბამის სამრეკლოსთან ძუძუ გაწოვა.
მე მხოლოდ ჩემი ჩათხრობილი ჟინით მიყვარხარ,
მინდა სულ შენთან, შენს ცქერაში ამომძვრეს სული,
არსად არ წავალ, თუ გინდ მიწა შემომაყარონ,
თუ გინდ დავბრმავდე ვიცი, მაინც გიპოვნის გული.