”შენს მუჭში ხელი დამეღალა” –
უცაბედი ღალატივით ფიქრია, როგორც –
”სამშობლოში ვერ ვიკეტები”.

ფილიპინელი გოგო რომ ვიყო,
ვილოცებდი დაძინებისას, რომ ჩემი სოფლის ახლოს
ვულკანს გაღვიძებოდა და მეცეკვა საკუთარ ფერფლში.

ირანელი გოგო რომ ვიყო,
შუა ქუჩაში მოვიხსნიდი ამ წუთს - თავსაფარს
და თვალებზე შემოვიხვევდი.

როგორც სადგურზე გადამსკდარი ჩემოდანი,
ნივთები და ტანსაცმელი რომ სცვივა, - უნდა
ჩავაპირქვავო, ჩავკეტო წუთი;

გამახსენდეს, რომ ვდგავარ სადღაც –
გალერეაში; უზარმაზარი ნატურმორტი მათვალიერებს, -
ტკბილეული ლამისაა სათითაოდ ამომაცალოს;

გამახსენდეს, რომ ჯერ კიდევ შემიძლია დაბრუნება,
რომ ჯერ კიდევ შეგიძლია დაბრუნება;