ლეთეს ულმობელ მდინარებას ვერ გავატანე
ოცნების თვალით სახილველი ცრემლის საყურე,
ფიქრების გარდა არ არსებობს კიდევ სხვა ყურე,
ვიდრე იმ დღეთა სახსოვარი მარად ნეტარებს.
რაა სიცხადე, თუ ყველანი ვგავართ კენტავრებს,
რაა იმედი უსაგნობის ამ სამსახურით, -
მოლოდინივით საკუთარი ჩრდილის შემყურე.
პარალელები ერთმანეთს არ გადაკევთავენ.
რა ხშირად ისმის ოქტავაში შენი სახელი,
სარკმელზე ნელა აკაკუნებს უღონო ხელი -
რარიგ იგრძნობა იდუმალი ლტოლვის სიხარბე!
გააღებ კარებს, იქ არავინ არ ჩანს სრულიად...
სულში მკვიდრდება სასოებით ახალწლის ღამე,
როგორც მოცარტის ამღერება "ალილუია".