უფრო და უფრო იშვიათად, ძნელად მიხსენებ,

როგორც კალაპოტარეული მტკვარი მადათოვს.

ბარისახოსთან წამომადგა თვალზე სისველე,

ამაღამ ალბათ ხახაბოს და ხახმატს გადავთოვ.

დავათოვ შენი პაპის პაპის ხავსიან საფლავს,

ჟანგმიწანაჭამ საპირწონეს_ მარცხნივ სიათის.

ჩემთვის ყველა დღე უშენო და ნავსია ახლა,

და ყველა დილა_ უშენო და უხასიათო.

შენ კი იები დააღვიძე დილით ჭისპირას

და სამი შენი ციცქნა პეშვი წყალი მიართვი.

მე ეს ცხოვრება შენით მწყურვალ სიკვდილს მიპირებს,

და მეც_ დაღლილი ბედუინი_ დარდებს მივათრევ.

სადმე დამიტანს ხვალ ეგ დარდი,_ გახდა მთისხელა,

ვინმე ბერ-დედა დამიტირებს, ვინმე აღათო...

შენ ახლაც ასე იშვიათად, ძნელად მიხსენებ,

როგორც აპრილში ამღვრეული მტკვარი მადათოვს.