ო, ენავ ჩემო,

დედაო ენავ,

შენ ჩვენო ნიჭო,

სრბოლავ და ფრენავ,

შენ, ჩვენი სუნთქვის დიდო ალამო,

შენ, ჭირთა ჩვენთა ტკბილო მალამო,

შენ, კირო ჩვენთა ქვათა და კირთა,

შენ ერთი შემრჩი სამარის პირთან.

ნათესავს ათასს

მეგობარს ათასს,

მრუდსა და მართალს,

მტერთა და ძმათა

დავშორდი,

მორჩა,

ყველა მოთავდა,

მშვიდობა ვუთხარ ყველა მოკვდავთა,

მხოლოდ შენ უკვდავს,

მხოლოდ შენ მარადს,

შენ - ერთს,

შენ ვერ გთმობ

სამარის კარად.

თუ რამ მზე მწამდა,

თუ რამ მზე მწვავდა,

უტკბილეს დღეთა

უტკბილეს წამთა,

უტკბესი შენ ხარ, ენას დედაო,

შენ, მწარე ლხინო,

ტკბილო სევდაო,

შენ, ყოველის მთქმელო,

ყოველის არ მთქმელო,

შენ, გმირთა გმირო,

ბრძენო ქართველო,

წარსული ძეგლო, წინ გამხედავო.

ქვესკნელში მძრომო,

ცაში მჭვრეტელო.

ხან - ფუნჯო ჩემო, ხან – საჭრეთელო,

შენ, აკვნის ჰიმნო,

ცრემლო სამარის…

იბერის ენავ,

ენავ თამარის…

შენ, ნიჭო ჩემო,

სრბოლავ და ფრენავ,

დედაო ენავ, დედაო ენავ!

დაეცეს, იქნებ სიმაგრე ყველა,

მოისრას, იქნებ, ყველა ყმა ველად,

დაედოს მტვერი ყველა დიდ ხსოვნას,

დააკვდეს აზრი ნაპოვნის პოვნას.

ყოველ ნერგს, იქნებ, დაატყდეს მეხი,

ყოველ ძეგლს, იქნებ, დაედგას ფეხი,

მხოლოდ შენ უჭკნობს,

შენ ხატად ქცეულს,

რა დრო, რა დასცემს

შენს უკვდავ სხეულს?

ო, ენავ ჩემო,

დედაო ენავ,

შენ, ჩემო ნიჭო,

სრბოლავ და ფრენავ,

შენ, ჩვენი სუნთქვის დიდო ალამო,

შენ, ჭირთა ჩვენთა ტკბილო მალამო,

შენ, კირო ჩვენთა ქვათა და კირთა,

შენ ერთს,

შენ ვერ გთმობ

სამარის პირთან.