ამბავს, რომელსაც ახლა გიამბობ,

ჩვილის ღიმილზე ნათელია და

დედის ხელებზე თბილი.

სიზმარმოკლული ტკბილი ძილია,

ბალახმოვლილს რომ მისდევს ლიანდაგს,

ბალახმოვლილი ძილია, ტკბილი ძილი.

 

ზღვის ლურჯი ცაა, ადრე დანახულ

სუყველა ცაზე შორეული და

სუყველა ცაზე სუფთა.

მას დაინახავ მხოლოდ გულიდან,

თუკი იქნები დახუჭული და

თუკი შეიკრავ სუნთქვას, წუთით სუნთქვას.

 

მე მეპურე ვარ, ჩემი სახელი

თბილი ცომივით იკრობს მეპურის

ფქვილისფერ ბედს და იღბალს,

რომ გლახის მიერ ერთხელ გახელილ

პირი მზითა მაქვს ამოვსებული

და სიტყვებს ჰქვიათ: მიყვარს, მიყვარს, მიყვარს.

 

მე მეთევზე ვარ, ჩემი ღიმილი

ოქროსთევზივით ლაღად ნებივრობს

შენი თვალების ფსკერზე.

რომ შენი გული ვიცი ზეპირად

და თითქოს მხოლოდ ახლა ვხვდები, რომ

ვერ ვძლებ უშენოდ, უშენოდ ვერ ვძლებ, ვერ ვძლებ.

 

აღარც კი მახსოვს, როდის დავტოვე

დაუვიწყარი ჩემი სამშობლო,

ჩემი ღრუბლები, ზეცა.

შენთან დავსახლდი, ცოტაც მადროვე,

გადამავიწყებ, მწამს სიმარტოვეს,

თბილი სიტყვებით დამილბობ ტანქვეშ ზეწარს.

 

შენი ცოლი ვარ ქმრისმორჩილი და

უფლისმორჩილი შენი ქმარი ვარ,

ქმარი ვარ, შენი, ქმარი.

ვიცი, ვერ ხვდები ახლა ძირითადს,

რადგან მიყურებ მხოლოდ ძილიდან,

ამბობ: ქარია გარეთ, ჩქარი, ქარი.

 

მე ისევ ვწვები შენს სიახლოვეს

და შენი სუნთქვა ჩემსას ენდობა,

ბნელ თმებს სახეზე მაშლის.

შენი სიცოცხლის ნიშნებს ვაგროვებ,

რადგან მიყვარხარ და უშენობა

რაში მჭირდება, რაში, მითხარ რაში.