შემოგვეყარა ყივჩაღი,

ჩემზედ მოგიხდათ ცილობა...

ეს მერამდენედ დაგღუპა

ქართულმა ზნეკეთილობამ.

პური მოგთხოვა _ აჭმიე,

ღვინო მოგთხოვა _ შეასვი,

მანაც თავისად იგულა

შენი ყანა და ვენახი.

ხელ წამატანა ურცხვადა,

მეც მიმიჩნია თავისად.

ხმალი იშიშვლე _ დაგასწრო,

იქვე შენი მზეც ჩავიდა.

მაინც მოასწარ, უწვდინე,

სისხლი ჩანჩქერად დიოდა,

მიწა მოფხოჭნა ყივჩაღმა,

ცხრაგან ჭრილობა სტკიოდა.

ორივემ სული დალიეთ,

ცრემლი მილტობდა წამწამებს...

მე არავისთან წავსულვარ,

ცილი ტყუილად დამწამე.

სახე _ მზიანი, სამზეო _

შავი მანდილით ვიფარე,

ათასი წელი გიგლოვე,

მაინც ვერ გადაგიყვარე.

ათასი წელი გეძახდი,

ცაში ლეგენდად წასულო,

ახლა კი ეჭვი შემიჩნდა,

რაღაც ცუდ სიზმრებს ვნახულობ:

შემოგვეყარა ყივჩაღი,

საცაა, გამინაპირებს...

შენ კი სიკვდილის გეშინის,

ხმლის მოქნევას არ აპირებ.