ტროტუარებზე ჩამომსხდარი წვიმის კაცები

თითებით სიზმრებს იფერთხავენ.

ქუჩის მტვერი სახლობანას ეთამაშება

ღუმელიდან ხელცივი ქარის მონაპარ ფაქტებს:

მუქი ლურჯით - ბაც ნაცრისფერზე.

ცალფეხა ნავებს წელს უფრო მეტად უმძაფრდებათ

ტყვიაგამტარ სიზმრების შიში 

ილ ნინოს დახეულ მარაოზე.

უმწიფარ მძღოლებს , ისევ უსხლტებათ გაყვითლებულ,

ბებერი ხელებიდან თეთრი ლენტი :

ეს მაშინ, როცა ხედავენ  ფერს წითლად

(ისინ აღარ ამუხრუჭებენ) . ახლა კი, 

ძველებურად აწერიათ სახლებს და ტაქსებს სახურავზე:

ავი ძაღლია;  კმ 28 ვენსგაპი.

მოსაცდელში წითურთმიანი მამაკაცი

საბეჭდ მანქანასთან იჯდა და მოსმენას ცდილობდა.

ჩვენც ვთქვით და წავედით.

  

გითვალთვალებენ, დედა 

საგიჟეთია დედა-

ზიხარ და როცა წყვეტ ქსოვას,

წყვეტ ფიქრს.

იწყებ ხელახალ ციკლს დანაკუწებული

ფიქრებისაგან, შენს არარსებულ შვილზე,

მაშინ როცა ის: 

უსახელურო, საღებავგაცლილ კარს უკან დგას და

შენს ფიქრებს უთვალთვალებს,

რომ მერე თავის ლოთ მამას მოუყვეს,

დალიონ შენივე მურაბის წვენით შეზავებული არაყი 

და იცინონ ერთად.

წყვეტ ქსოვას, ფიქრს;

გამოდიხარ პარმაღზე და მუხლებიდან უშვებ ქარებს:

ფერით- წითელს.

მე არ მინახავს;  ამბობენ, დედა.

სახლის უკან იმ ვიწრო ხნულში,

გეორგინას ბოლქვებს მალავ მიწაში.

ივნისში ისინი იყვავილებენ.

(მე მძულს თიბათვე და 

უსუნო ყვავილები).

დილის ექვსია.

ვზივარ და გელოდები,

რომ განახო როგორ არ მძინავს.