ქაშუეთის წინ

ლოთმა სანდრუამ

არაყის ფული

მთელ დღეს აგროვა,

მერე

დაუსხეს დიდ ჭიქაში და...

 

_  ადამიანი მაინც მარტოა!

მიდგა კუთხეში

სიტყვის უთქმელად

და სავსე ჭიქას

ცოტა ადროვა,

მერე გადაკრა სულმოუთქმელად...

 

_  ადამიანი

მაინც მარტოა!

 

ნუ მეკითხები

ასე რატოა:

ვინ _  ვინ ჩაწიხლა,

ვინ _  ვინ დატოვა,

როგორც კი ცოტას წაიფორხილებს

_  ადამიანი,

უკვე მარტოა!

 

არ უნდა ამას

დიდი მიტინგი,

ჭკუათმყოფელმა,

ვინც კი სანდოა,

იცის, ყალბია ბევრის ტიკტიკი,

_  ადამიანი

მაინც მარტოა!

 

მავანი ისევ ფეხს აბაკუნებს,

მავანი ისევ

მხოლოდ ღადოა,

დრო მაინც ყველას

კუთვნილს არგუნებს,

_  ადამიანი

მაინც მარტოა!

 

ზოგს ნინო უყვარს,

ზოგს ქეთევანი,

ზოგისთვის გონჯიც ბრიჯიტ ბარდოა,

ვის დაფნა ერგო,

ვის სატევარი,

_  ადამიანი

მაინც მარტოა!

 

ზოგს აიაზმა ასვეს, აპკურეს,

ზოგს დავიწყების

თოვლმა ათოვა,

სიბერე კარს რომ მოაკაკუნებს...

_  ადამიანი

უკვე მარტოა!

 

ქვეყნად რამდენმა

ხატა, აშენა,

სიტყვა და ფერი მოაჯადოვა,

ისევ ოცნების გადასარჩენად...

_  ადამიანი

მაინც მარტოა!

 

თუ ვინმე დიდი

კაცი გამოჩნდა,

თუ ვინმე

ერის სადიადოა,

_  გახსოვთ, პოეტი როგორ გადმოხტა?

_  ადამიანი მაინც მარტოა!

 

წუთისოფელი

თავის გზით მიდის,

თვალსაწიერიც უფრო ფართოა,

ყველამ ჩახედოს

საკუთარ სინდისს,

_  ადამიანი

მაინც მარტოა!

 

ჭიქა-ღვინოზე

თავის შექცევით,

ფიქრებს, რომლებიც სახიფათოა,

ვაი, რომ მაინც ვერ გაექცევი,

_  ადამიანი მაინც მარტოა!

 

მე ჩემის თავის

არც რა დარდი მაქვს,

მაგრამ არ ახსოვს

მრავალ დარდიმანდს,

დრო იყო,

ძმა-ძმას საფლავს უთხრიდა,

დრო იყო,

კლიტე ეპყრა შადიმანს!

 

ვის რაში უნდა ჩემი ტრაბახი

ან აყვირებით,

ან გაყუჩებით?!

_  `გარჩენილი ვარ ქვებზე კალმახი

და ახეული მაქვს ლაყუჩები!~

განწმინდეს,

ნათლეს,

რა არ იღონეს,

ეშმაკმა მაინც არ მიატოვა,

(ვწერ

უკვე ბევრჯერ ნათქვამ სტრიქონებს)

_  ადამიანი

მაინც მარტოა!

რაც უნდა აშრო

ბედის ხორბალი,

ბოლო არჩივი

მაინც ქატოა,

ფიცარი ფუყე და გამომპალი...

_  ადამიანი მაინც მარტოა!

 

მე ჩემსას ვიტყვი,

გინდა მომკალი,

_  სამყარო,

აი, რაც უზადოა!

ცაზე ოცნებით ვარსკვლავთ მომმკელი _

_  ადამიანი

მაინც მარტოა!

 

... ქაშუეთის წინ

ლოთმა სანდრუამ

არაყის ფული

დიდხანს აგროვა,

_  მერე,

რა მერე?

`მერეს~ ლოდინში...

_  ადამიანი მაინც მარტოა!

 

ცა მოწყენილი და საავდროა,

დგას მობუზული მთვრალი სანდრუა,

და ეკითხება

გამვლელ-გამომვლელს: _

_  ახლა რა დროა?!

ახლა რა დროა?!

 

არც მიფიქრია

თქმა რამე ახლის,

მე რა თავს ვახლი

ასე რატოა?

მიდის ქუჩაში კაცი და ძაღლი...

_  ადამიანი მაინც მარტოა!