_ ნეტა, ე წყალნ თავქვ რად მიდიანავ,

_ ჩვენაც ჩავუყვებით წყალსავითა,

მოდი, აეს ყანწიც გადამისვი,

არაყათ კიდევაც ამავიტან.

_ დადეგ! უკვე ცისპირ შამაგვემტვრა,

კლოვ გავუგონთდებით, არახელა.

ეს თქვა,წეკვა ჩუმად გაახვია,

ბოლ სულში ეცა და ჩაახველა.

_ მახსონს, ერთხან როსამ გადავლოთდი,

დიაცმ, აღარ შასვავ დამაფიცა,

ეხლა აღარვინ მყავ დამფიცები,

აი ზენ აყრავა კუთვნილ მიწა.

მერე ხელ ჭიქისკე გააცოცა,

_ ესივ შაუნდნასავ შამამბრუნავს,

იმდენ მინახავო ცხოვრებაში,

ამ გულს, ვეღარავინ გამიკურნავს.

_ მგონი, ამ წელს დიდ თოვლ გვემუქრების,

უკვე ჩამოთეთრდა მთების წვერებ.

სოფელს ორ კინკილა შავსჩენიორთ,

აბა შვილ-ზლებს აქ რა გააჩერებს.

უკვე, ჩვენ-ჩვენ დრო-ჟამ გადავძოვეთ,

თმასაც გაერია თოვლისფერა,

აღარც სიკვდილ-ოხერ აღარ მადის,

ნეტა ღმერთმ როდისად დაგვიწერა.

ისხდნენ, ღამეს მხრებზე ილეწავდნენ,

ცეცხლზე შეჰყინვოდათ ორთავ მზერა

და არც გაუგიათ ფიქრში წასულთ,

მზე როდისღა ამოემთისწვერათ.