იდაყვი, ჩამორტყმული მაგიდაზე,
თვალებიდან ნაპერწკლები...
ტკივილიც შუქით თავდება,
როგორც ყვირილი რომელიმე
ქართული ხმოვნით?
ამ შუქიდან იმ შუქამდე
ერთი დერეფანი მარტოობა,
ბოლოში ცოდვილები გაზქურით ხელში,
უცოდველები ნარგიზის ეგო-თი,
აქეთ _ ღვინიდან ამოსული მეტაფორა:
_ ნათელში ამყოფოს ღმერთმა!
მიწა შავია და ტალახიანი,
პოეზიისთვის, მაინც, მადლობელი ვარ.