ღმერთო, რა მშვენიერია

გაფითრებულ, ცარცისსახიან ქალაქში

აყვავებული ხე,

რომელსაც არც სახელი აქვს, არც ნაყოფი,

ისე უმიზეზოდ ყვავის, როგორც ბავშვს უხარია,

მანამ სიცოცხლე მისთვის ნიჭია

და არა ვალი,

როცა გაფიქრებულად და კანონზომიერად

იწყებს არსებობას

პურისთვის, შვილისთვის, ლექსისთვის...

_ რა მშვენიერია _ ამბობს უმრავლესობა,

უმცირესობას ეცინება

და მაგიდისხელა ეზოებში ვაშლის ხეებს რგავს,

მე კი ვფიქრობ: _ რა საბრალოა იგი!

ისევე საბრალო, როგორც ყველა ჩვენგანი,

გაგიჟებული ერთი ჩასუნთქვა ჰაერისთვის,

რომელიც კრიალა ცით ბოლოვდება,

მაგრამ ჩვენ თანდათან ტყუპებივით

ვემგვანებით ერთმანეთს

და ისე შევდივართ ცარცის ყალიბში,

როგორც ეკლესიაში _

უამრავი კითხვის ნიშანი

უმწიფარი აზრების ბოლოში

და რადგან ერთნიშნა და გარკვეული პასუხი არ ჩანს,

შეკითხვას საძირკველი უნდა მოვუძებნოთ,

ძახილის ნიშნის სიმყარისკენ გადავიხაროთ,

სახლის კედლებში ჩავიტანიოთ თავი,

რადგან სალკლდოვანი და საიმედოა

ქვამარილის და შაქრის თეთრი ბლოკების სიმტკიცე,

დედა ბევრს ტირის, მამა ბევრს სვამს,

ჩალურჯებული მზერით გვაშტერდება

სუფრის ერთ დროს ქათქათა ტანი,

ბიბლიაში სანიშნი დევს ზუსტად იმ ადგილას,

სადაც პილატე სისხლიან ხელებს იბანს,

მაგრამ თავი ისე ტკივა,

თითქოს იერუსალიმის საძულველ მზეზე

უნდა იმშობიაროს...

და სწორედ მისი ტვინიდან გამოდის კაცი,

რომელსაც ათი იუდა უზის გვამში,

მაგრამ ისეა მიტყუპებული მთელ ქალაქთან,

რომ თავსაც ვერ მოიკლავს,

ყველას თუ არ შეეკითხა

და ივლის ასე, ცას გამოკერებული

მტკივანი სინდისით,

ერთ მშვენიერ დღეს ქუჩამ რომ არ შემოაგებოს ხე,

საგანგებოდ აყვაებული

და იმედის მომცემი,

რომ მისთვისაც არსებობს

ბუნების ბოლო სიჩვილე _ მონანიება...