ჩემს ხალხით სავსე სიმარტოვეში,

პირობითობით

და დახვეწილი ნივთებით სავსე სიმარტოვეში,

მე გადავწიე ცეცხლისფერი ნოხების ხაო

და ბავშვობაში გადავიხედე:

ჩემი მინდორი ოქროსფერი

ჟანგისფერი გამხდარა თურმე,

ჩემი თბილი და ჟრუნი წიქარა

ნახევრად ცეცხლია და ნახევრად ლითონი,

წიწკნის ჟანგისფერ მწარე ბალახს

და შებღავის ფუფალას,

რქის გამთელებას ევედრება,

პირდება თავის ჯიგარს და ჯიქანს,

მაგრამ ფუფალას ააფარეს

ცეცხლისფერი ნოხების ხაო...

ჩვენ ერთმანეთს ვეღარ ვუშველით...

მე შევდივარ უკაცო სახლში

და ხმა ჩემი,

მოჩითული ჩუტყვავილას შავი წინწკლებით,

ეძახის თავის უნახავ ჯილაგს.

ამ ძახილზე გამოდის თაგვი

და ჩემი უნახავი ჯილაგის ხმით

მპირდება ხარის რქის გამთელებას,

ოღონდ ჩემი ლეში ვაჭამო...

მე მეშინია ამ შავი თაგვის,

ვხდები პატარა, სულ ნეკისხელა,

მერე კი ვწევარ მდინარით სავსე დოქის ფსკერზე

და მელანდება

ცეცხლისფერი ნოხების ხაო...

წიქარა!

ჩემო დედაო ძროხავ და მამაო ხარო,

თაგვი ლეშს მთხოვს და რქას ვეღარ გაგიმთელებ...

მე მოგიტან ჩემი ფიქრების სევდიან პურს,

რომელსაც ხელში ვერ მოიფშვნეტ

და მშიერს ვერ გაგაძღობს,

ჩემი პური ისეთივე სტიქიაა,

როგორც ცეცხლი და წყალი...

შემიბრალე წიქარა!

მე მდინარე მაქვს დოქებში.

ცეცხლი ნოხებში და პური ფიქრებში,

მე მოწიფული კაცი ვარ, წიქარა,

და ლეშს ასე ადვილად ვეღარ გავიმეტებ,

შენ და ფუფალამ

იტირეთ ბავშვი,

რომელსაც თაგვი შეეცოდა

და თავის ლეშს შეპირდა.

მე კი

მოწიფული კაცი ვარ

და მელოდება ცეცხლისფერი ნოხების ხაო...