ოქტომბერში თუ ჩვენს მხარეს გაგივლია,

შეამჩნევდი მიმობნეულს მინდორ-ველად.

პაწაწინა, მარჯნისფერი ყვავილია,

იმერეთში ეძახიან "საპოვნელას".

შევხედე და მიმიზიდა იმთავითვე.

თურმე ყველა სასოებით ანდობს იმედს,

ბედს დაეძებს თუ დანაკარგს _ რამე ნივთებს,

ევედრება: "საპოვნელა, მაპოვნინე!"

მეც სათუთად მივიბნიე იგი მკერდზე,

ჩემს გულშიაც მივუჩნიე მყუდრო ბინა.

ვენაცვალე! სხვა საუნჯეს აღარ ვეძებ,

რადგან, ჩემო, შენი გული მაპოვნინა.