...ჩუმად დაგვესხნეს იმ წელს ქისტები, —

ერთ დღეს მთლიანად დაანგრიეს ამღა და ჭიმღა,

სოფლად ადინეს სისხლის ღვარები...

არვინ დაინდვეს, —

არც მოხუცი, არც ქალ-დიაცი,

ბალღბულღებიც ცეცხლში ჩაბუგეს,

მარტო გაბურებ სამ ძმა მაკლეს, —

ერთმანეთზე მჯობნი ვაჟები,

ოჯახებით სუ ამასწყვიტეს...

იმათგან მხოლოდ

ხირჩლაის ცოლ — ძილუა გადარჩა, —

ბალღასთან ერთად წყემსობაში ყოფილიყვ წასულ...

ამ ამბის მნახველ სუ შაიშალა,

თმან გაიშალნა,

მძივნ ჩაიშალნა

ბედ-იღბალიც მწარედ დასწყევლა, —

თემ-სოფელი ტირილით შასძრა...

— რას სჩადივ, რასავ?

თავის მაკვლით რაღას უშველავ,

ჩვენაც მაგნაირ დღეში ვართავ, — უთხრეს ქალებმა...

— მამშორდითავ, არა მითხრათავ,

თქვენ ნაუბარ არა მამდისავ,

არავის ნახვა აღარ მინდავ,

ეეს ბალღიც რადარ მაკლესავ!..

— რას ამბობავ, ხვარ აირიევ,

ამა ყმაწვილს რაღას ერჩივ,

ღმერთ უშველავ,

გადაგირჩინავ!..

— მაგის ყოფას რა აზრი აქვავ,

არც ბიძანივ, არც ბიძაშვილნივ —

აღარვინ ჰყვანავ...

ხვალ ქისტებს უნდა წაუყვანავ,

იმათ მივუგდავ,

მამ-ბიძათავით ეგიც მაკლანავ,

იქნებ გაძღანავ ჩვენის სისხლითავ...

არ დაიშალა ძილამ, ნათქვამი

თავისი მაინც გაიტანა,

მეზობლებსაც არა უსმინა

და ბალღიანად ქისტეთ ჩავიდა...

— ეეს დაგჩათავ მასაკლავივ,

მაგიყვანეთავ,

გულიც რასაც კი გიბრძანებსთავ,

ის უყავითავ!..

...გამოხდა ხანი...

ოცჯერ აენთო გაზაფხული

და ოცჯერ ჩაქრა,

ოცჯერ ზამთარმა გაანათა არხოტის მთები...

არც ძილუკა,

არც იმის ბალღი არ ახსოვდა უკვე არავის...

მხოლოდ ზოგჯერ 

ამვლელ-ჩამვლელი თვალს მოჰკრავდა

ჭერხოს კართან მჯდომარე დიაცს

თვალცრემლიანი რო გასცქეროდა

ქისტეთის მხარეს...

— ადექივ, ქალო, შინ შაედივ,

მაგ ყინვაში რას უზიხარავ, —

შეუძახებდნენ მეზობლები...

— ჯოჯოხეთში ვარ შასასვლელივ,

სახლში რა მინდავ,

მე, ცოდვიანმავ, შვილ დავჰკარგევ,

მასაკლავად ქისტებს მივუგდევ —

მწარე ცრემლით მოსთქვამდა ქალი...

...

ერთ დღესაც სოფლად ხმა გავარდა:

მთაზეით ქისტებ თეთრ დროშაით ჩამადიანავ,

თან ცხვარ-ძროხაიც მაუდისავ არხოტისკესავ...

...

ოცდამეერთე გაზაფხულზე გამაჩნდეს ქისტებ,

ცხენებით ჭალას ჩამაეფინნეს,—

ძილას მიგდებულ ბალღთან ერთად

ამღას მაადგნეს,

გაზრდილი შვილი, _ ცოლშართული,

სამი ვაჟით მგლოვიარე დედას მაჰგვარეს...