ნელა დის მდინარე, თითქოს დაღლილია,

იგი ფიქრებივით მღვრიე და თბილია,

ჭადრების რტოებში ჩიტები მღერიან,

მზე არის, ხალხია და ყველაფერია _

და მაინც რაღაცა აკლია შუადღეს,

მე შენი ლოდინის წუთები მდუღრავენ.

თუ ფიქრი შეძელი, ლოდინი ადვილია,

თავზე ფოთლებივით ღრუბლები გადივლიან,

ჩრდილებით აჭრელდება მყუდრო ეზოები,

მოვალ დაქანცული, ხეებს ვეზომები;

თითქოს შენც აქა ხარ და ჩუმი წუხილით

მიღიმი ისე, ვით არავის უღიმი.

და მეც გეუბნები:

შენთვის სულ ვიწვალებ,

შენ, ჩემო ახალო სიტკბოვ და სიმწარევ,

შენ, ჩემო ახალო სიტყვავ და სალამო,

შენ, ჩემო ტკივილო და ჩემო წამალო.

შენ _ წვიმავ, გვალვიან მიწაზე ნასხურო,

შენ, ჩემო ხვალევ და შენ ჩემო წარსულო;

შენ თბილ დილასავით მოხვალ და ჩარჩები

ამ ჩემი თვალების გაღებულ ფანჯრებში.

1965