ისევ შენ უნდა მოგმართო,
ჩემო ძვირფასო კალამო,
რომ გულს, აღვსებულს ნაღვლითა,
მცირედიც არის ვაამო!
მხოლოდშენდამრჩი ნუგეშად,
მეც სულს შენით-ღა ვიბრუნებ
და გვვედრი, სანამ ცოცხალვარ,
შენ მაინც ნუღარმიმტყუნებ!

1893 წ.