მაშინ, მთელი ჭოროხი რომ

ჩვენს მიწაზე დიოდა,

ნიკოფსიით დარუბნამდი

ჩვენსას ჩვენი ჰქვიოდა.

ეს აჭარა, იმერხევი,

ტაო, შავშეთ-კლარჯეთი

მამულს მეწინავედ ჰყავდა,

სიბრძნით და სიმარჯვეთი.

მაშინ, ვინაც შეჰკრა ქართველთ

ერი ერთად, ერადა,

ვინც ქვეყანას ჰყავდა მმართველ-

ბატონ-პატრონ-ბელადად.

დღეს მიწაში წევს და გულზე,

თეთრად ნისლაკალთული,

ფეხს აბიჯებს სასოებით

გაზაფხული ქართული.

და ნიავი ჩვენებური, _

მთების სუნთქვა-სურნელი

ამბობს: იმგვარ სიძლიერეს

სამშობლოსას სულ ველი.

და მეც ახლა მეჩვენება:

მტრის რამდენის გამდენი,

კაცი აღმაშენებელი,

ცხრაასი წლის ქართველი,

შემოივლის კიდით-კიდე

ჩვენს კუთხეებს და უბნებს,

რომ მისებურ _ დიდებულად,

ერთმანეთთან დავბრუნდეთ.

1990