შენ ის ქალი ხარ, ვინც მე პირველად
სალამურის ხმა სულში ჩამბერა,
და შენს მაქებრა, და შენს მწირველად
ვინც ამამღერა და დამაბერა.
შენა ხარ ქალი, ვინც მე დამბადა,
ციხე - ჯერ კიდევ აუღებელი,
შენა ხარ ხმალი მამა-პაპათა,
მკლავი - ქარქაშში ჩაუგებელი.
უბერებელი, თუმცა ხნიერი,
სიმღერის დედა ცრემლების მგვრელი,
ხან აგეერ ნაზი და ხან ხმიერი,
მახვილძლიერი და მტერთა მკვლელი.
სიჭაბუკესი მე შენთვის ვწერდი,
შენ გეტრფი ისევ, სიბერე მოდის,
შენს სიყვარულში ისე დავბერდი,
რომ ვერ გავიგე, დავბერდი როდის.
არ მიძებნია ტახტი და ჩინი,
მე შენს ტრფიალში დავკარგე ჩინი...
ჩამიქრა თვალი, წამერთვა სმენა,
მაგრამ ტკივილი გადიქცა რწმენად.
ისიც წამერთვას, რაც შემრჩენია,
სიცოცხლე - ჩალად არ საღირები,
აჰა, წაიღე, ისიც შენია,
მითხარ, მიბრძანე გასაკვირვები!
შენვე გიბრუნებ, რაც კი მებადა,
რაც შენ მაჩუქე, თუ რამ ვიცოდი,
თუ რამ ვიცოდი, შენგან ვიცოდი,
და თუ დაგაკელ, შემინდე ცოდვილს!
არ მივცე ძილი დაქანცულ თვალთა,
არ მივცე რული წამწამთა ჩემთა,
არ მივცე ძილი ნატვრათა ჩემთა,
და ძვალთა ჩემთა და ხორცთა ჩემთა.
შენ ჩემო მწეო და ჩემო მზეო,
შენ ჩემო ღმერთო, შენ ერთადერთო,
შენ ხარ რწმენა ბაგეთა ჩემთა,
და იყავნ რწმენად შენ შვილთა ჩემთა!
1962 წ.
თბილისი.
