მოხეტიალე მოგზაურის მოხრილი ლანდი
ქარში, მინდვრებზე
გადივლიდა ღრუბლიან ცის ქვეშ.
ეგდო რუსეთი
სამხერთიდან ჩრდილოეთამდე,
რუსეთი ვრცელი -
დამხობილი გლეხივით პირქვე...
და ხეტიალი, ხეტიალი გზებზე უგეშო,
გადუვლის მგზავრი
კავკასიას, ვოლგას და ურალს,
იღებს თბილისი
ახალგაზრდა ალექსი პეშკოვს,
და შეახვედრებს
მაქსიმ გორკის და მაკარ ჩურდას!
ახსოვს მოხეტეს -
ნაკატორღალ კალიუჟინის
შეხვედრა, რჩევა,
ვერის ხიდი და კრასნოგორი,
როცა თბილისმა
ცეცხლი მისცა ჭაბუკს უჩინარს
და რუსეთისკენ
გაამგზავრა მწერალი გორკი...
იყო რუსეთი -
რომანოვის სისხლიან შუბლით,
და ჯანყდებოდნენ
გლეხებივით ვოლგა და დონი,
ურჩი გლეხები
სტანიცებში დათარესობდნენ
და შორს -
ვარდისფრად ენთებოდა ცის კაბადონი.
და ხეტიალი,
ხეტიალი ჯავრით თუ სევდით...
ჰა, ქარიშხალას სიმღერები,
გმირული ჟინი -
მოხრილი მხრები,
დიდი სევდა დიდი რუსეთის,
მისი გულისთქმა,
მოძახილი, მისი ყიჟინი.
შავ ქალაქებში,
სარდაფებში, ქუჩაში, ქოხში -
შფოთიან ბრბოში
ქადაგივით ტრიალებს გორკი,
ქარის ქროლაში,
დაუდეგარ გულის ამბოხში -
პოეტის სიტყვა
ეჭიდება ჟანგიან ბორკილს!
ხანძრიან რუსეთს
მონბლანდივით დაჰყურებს ლენინ,
იღვიძებს ხალხი,
ოქტომბერის ქრიან ქარები,
ნადგურდებიან
იმპერიის შავი ჩრდილები -
და გუგუნებენ,
გუგუნებენ კრემლის ზარები.
დიდი იმედით
ანთებულა სამშობლო ვრცელი,
რა შეაჩერებს,
რა შეაკრთობს, უძლეველ მისანს,
ახალ რუსეთში დააბიჯებს მოხუცი ბრძენი -
სიჭაბუკიდან
მომღერალი გაზაფხულისა.
ახსოვს:
თბილისში ახალგაზრდა წამოდგა ერთხელ,
და აიმართა
ვრცელ რუსეთის ველებზე უცებ,
და დიდი გორკი,
დიდი მგზავრები,
დიდი მოხეტე -
დაჰყურებს რუსეთს,
ვით ოდესღაც "კავკაზის" ფურცლებს.
და აგონდება:
დამხობილი გლეხვით პირქვე -
ბნელი რუსეთი, იმედები
ქროლვა ქარიშხლის,
მძიმე დღეები
ორთავიან არწივის ჩრდილქვეშ,
და ხეტიალი,
ხეტიალი მშობელ მხარეში.
1931 წ.
