რა კარგი დღეა, დღე თბილისური,
შემოდგომური,
ეშხით დამტკბარი,
მზე გადახრამდის არის მისული,
არ იძვრის ქარი, არ შხუის მტკვარი.
მზეს უნდა იყოს სიამით სავსე,
ასე თბილი და ასე კეთილი,
დიდხანს გაჩერდეს უღრუბლო ცაზე
და სიყვარულით უმზიროს თბილისს.
თითქოს აწუხებს, რაც დააშავა -
აგვისტოს დამწველ თაკარას ნანობს,
იცის, რომ მალე, სულ მალე ჩავა,
იღიმება და ჩასვლას გვიანობს.
რომ მათ გულებში ცეცხლად აენთოს,
ვისაც ამ წუთის ეშხი უგრძვნია,
ვისაც თბილისში უერთმანეთოდ
ამ მშვენიერ დღეს ვერ გაუძლია.
* * *
შენც გინდა, ზეცას დიდხანს უმზერდე
და ჭაბუკური გულით იწოდე.
მას უმღეროდე, ლექსებს უწერდე,
ის კითხულობდეს და... არ იცოდეს..
ან გვერდით, ახლოს,
სულ ახლოს გყავდეს,
მყუდროში მის გულს ეფიცხებოდე,
მისჩერებოდე,
გწვავდეს,
გიყვარდეს,
ისიც სიყვარულს გეფიცებოდეს...
1956 წ.
