ჩემი ბავშვის ხსოვნას 

უკანასკნელი გადაირბენს სიტყვის კამარა

და შემოაგდებს უცხო თვალებს, ყვითელმზერიანს,

უეცრად ვტოვებ გარინდულებს ლექსის ამარა

ალის, პაოლოს, ტიციანსა და ვალერიანს.

მრუდე ლანდებად მენისლება, ჩემ გარს რაც არი,

მძიმე ბარბაცით თუ ვინგრევით მე და თბილისი.

მოგონებაში აიშლება თბილი ნაცარი,

სადაც შენ სდუმხარ, ჩემო ალკა, შენ, უტკბილესი.

სილამაზისთვის მიწა დედა აღარ გეშვება,

მაგრამ არ დედობს შენთვის იგი – ავი დედალი.

შენი სინორჩით მკერდი მისი გადილეშება,

რომ უფრო მკაცრად მან იგემოს მზის ნაღვერდალი.

დამატრიალებს მავნე ფიქრი ფოთლებგაშვეტილს

და სასისხლაოდ ეშურება ლოცვა – ნუგეში,

ხოლო მანელებს მომდურავი სახე ქაშვეთის

და მეშინია, არ შეწუხდე ნინოს უბეში.

ბედის დატეხამ ბევრი გზები გადამატარა,

მშვიდო მაცხოვარ, ერთხელ არის, მაინც მამეშვი,

ვეღარ ვგულოვნობ ძველებურად, ჩემო პატარა,

არ დაივიწყო მამა შენი ამ ცუდ ღამეში!