ჭაბუკობის ჟამს მივიღე წიგნი,
გავშალე ბავშვურ მოუთმენლობით,
სატრფოს ბარათი არ იყო იგი,
მე რომ ველოდი...
არც დედაჩემის თხოვნა დედური:
"წერილი მაინც მომწერე ბიჭო!"
ჭაბუკი ვინმე ამხედრებული
ეხატა ქვემოთ დაღარულ ფიჭვთან.
ეს იყო მშობელ მიწის ძახილი,
ჩემს ფესვებს სისხლს რომ აძლევდა უმალ.
ვემთხვიე მიწას მე თავდახრილი
და საზღვრისაკენ გასწია გულმა!