ქორმა წიწილა წაიღო,
იძახდა “წიავ-წიავსა!”
წიწილის თეთრი ბუმბული
ველად გაჰქონდა ნიავსა...
ღვარი წავიდა სისხლისა,
წალეკა მთა და ბარია:
არაგვს გზა დაათმობინა
და გადათელა მტკვარია.
ისმოდა ბებრის ეზოში
კრუხის ქვითინი მწარია...
მოჰსლოდენ მოკეთეები:
კრუხნი, მამლები, ვარია, -
ნათესაობა კრუხისა,
მთელი იმისი გვარია.
ცრემლი იქცევა ქათმების,
დიდი გლოვა და ზარია...
1890 წ.
