ეს ის სახლია,

მე და შენ რომ ვდგამდით სპექტაკლებს,

ვდგამდით ნაბიჯებს ფანჯრებისკენ

მზის ჩასასუნთქად,

ვითომ ხუმრობით

ჩვენს ხასიათს სურვილს ვმატებდით.

ჰო,ის სახლია,

ის თამაში თავისებური...

ეს ის აქტია,

ხმაურით რომ ფარდა ეშვება-

მძიმე,

ხავერდის,

მოვლებული ღამის ბახრამით,

როცა იცი რომ

ბოლო გვერდი თუ წაიშალა,

მომდევნო თავში

მონოლოგი უხმოდ დაგმარხავს.

იცი,ფაქტია,

(შენს ენაზე იქნებ-დეფაქტოც.)

შემოიპარა შემოდგომა.

დღე იბურება.

მზრუნველ ცოლივით

მტვერს ვაცილებ გულში ფიტულებს

და ღლის ოთახებს

სინამდვილე თავისებური.