...

ნივთები, რომლებიც მათ შემდეგ რჩებიან.

ნივთები, რომლებიც მათზე მეტს ცოცხლობენ.

ნივთები, რომლებსაც შერჩნენ მხოლოდ ანაბეჭდებად-

თითების, ტუჩების, სიცილის, დუმილის...

ნივთები, რომლებიც- გადაგვეგდო- ვერ გავიმეტეთ,

ვერ გავწირეთ, სანაგვეზე მოგვესრიალა.

ნივთები, რომლებიც

წიგნის თაროზე, კომოდებში, ფანჯრის რაფებზე,

ისე მოკრძალებით, ფრთხილად სუნთქავენ-

თითქოს შიში  აქვთ,

არ გაგვახსენონ-

მათ უკან ჩუმად ატუზული ჩვენი სისუსტე.

სისუსტე, რომელიც დავმალეთ ჩვენში,

სისუსტე, რომელიც ჩვენს შიგნით ცხოვრობს,

რომელსაც მხოლოდ სხეულად შევრჩით,-

თითებით, ტუჩებით, თვალებით - დათხრილი...

სისუსტე, რომელმაც- გავეყიდეთ- ვერ გაგვიმეტა,

ვერ გაგვწირა- სამსჯავროზე გამოვეტანეთ.

სისუსტე, რომელიც ზოგჯერ უეცრად,

ისე შეპარვით გვეხება შუბლზე-

თითქოს,

ხელი ჰკრეს ნაჩუქარ ნივთებს,

გადმოყარეს და მიგვახედეს იმ  ხმაურისკენ,

სადაც ამ ნივთებს შერჩენილი ვიღაცის სუნთქვა

აღარ არსებობს.