ძევახ,სიცოცხლეო ჩემო,

ვართავ თითისტარზე მთვარეს,

გულში მზე გამთბარა ჩვევად,

მკერდზე-ამეთვისტოს თვალი.

ისევ გამოვყურებ შენს გზას,

ზოგჯერ მალვით,

ჩუმად ვოხრავ,

ვიცი,არ მატყუებს გზნება,

მოხვალ,

უეჭველად მოხვალ.

იქნებ წელს არა და...

სხვა დროს...

სულ სხვა საუკუნის ღამეს,

შენი არყოფილი ცოლი,

რწმენას ყოველ დილით ვაღებ...

ნისლი ეპარება რიჟრაჟს,

წურავს საწნახელი ღრუბლებს,

ისევ უღიმღამოდ ჟინჟლავს,

მამტვრევს უშენობით დაღლილს...

ვზივარ,

მუხის აკვანს ვარწევ,

ჩვენი არშობილი ჩვილის.

ვზივარ,

ქვა გახეთქა წლებმა,

მკერდზე ამეთვისტო სივის,

მტკივა,

მზე გახეთქა წლებმა,

ლოდინს გაუხუნა ჩერო,

ბოლო გაკივლებამ სისხლის-

"ძევახ,სიცოცხლეო ჩემო!"...