მზეს რომ მისწვდება ირმის ბღავილი,

შემოასკდება როცა ალუბალს

მუხლზე კაბა და გულზე ყვავილი.

როცა კვირტები აფეთქდებიან,

მთებს გადიფრენენ ფრთების ტკაცუნით,

როცა ირმები დაფეთდებიან,

მზეს შეხედავენ რქებში ჩაწურვილს.

როცა მერცხალი ზეცას შეუტევს,

როცა მიწაზე მზე და დარი დგას,

ირემი აპრილს კარებს შეუმტვრევს

და ატმის რტოებს რქებად დაიდგამს.

როცა მზე მინდვრებს კალთებს დაუცლის

საგვირილოდ და საენძელოდა,

ირემი ირემს ბალახს გაუწვდის

და რქას მიურტყამს სადღეგრძელოდა.

როცა ძეწნები ატირდებიან

და აკოცებენ ვაზებს ხარდნები, _

შევხედავ ზეცას ნატვრისთვლებიანს,

ავტირდები და ავხარხარდები.

მოიგონებენ წარსულს მკვიდრები,

აბუბუნდება ქვეყნად ყველა მთა,

გავდიადდები,

გავსულდიდდები

და ავენთები მამულს კელაპტრად.

შევდგები ცერზე, როგორც ავაზა,

ერთს გადავხედავ დღეებს გაფრენილს,

მერე მოვკვდები ისე ლამაზად,

ვით დაიბადა ეს ყველაფერი.