ვაგლახ! შეშლილის ამაგს ესწრაფვი,

როს ულევი და უქმი დარდია,

როცა თასშია მარტო თეზაფი

და აღარ ამბობს, `რა ვქნას~, გადია...

ნუ ხარო, ყელი თუ მეღერება,

თითქოს მქონდა და არ წარვეც დარი,

`ნუ ჰყვედრი, იყვნენ~, – მითხრეს ხელებმა

და გამეხედა ბავშვობის მხარეს.

თავს არ დაჰკარგავს, ო, არ მოსცდება

სული, მას არ სურს ბნელის ბნელს ჩასწვდეს,

როცა მზეს უკვირს, ზღვა იკოცნება,

მზით მაოცარი, მზით ეძებს საზრდელს.

ვამბობ: – მე მახოვს, რომ ვარ ნაცადი,

რომ ბედად საქმე გამოვაცხადე,

რომ ჩემივ ქარით

ირხევა ფარი.