არც პაემანი, აღარც მთაკორდი

წართმეული მაქვს ტკბობის უნარი,

ვეღარას ვშველი ძარღვებს დაკორტნილს

სული მიკვნესის დაუჩუმარი.

ხმა დამეკარგა მე შენს ხმობაში

ვდიე შენს აჩრდილს, ვერ დავეწიე,

ჩემი იმედი შედის ხმობაში,

უშენობაა ჩემი მეწყვილე.

მხოლოდ ის არის ჩემი თავდები,

ჩემი უმკაცრეს მსჯავრის დამდები,

არ მსურს იმედი იქცეს ქარწყლებად

და კვლავ თვალები შენსკენ მაწყდება.

მინდა დავუწყო თავთით საკურთხი

რწმენას, ვისუნთქო მინდვრების ფერით,

მე სიმარტოვე გავისაკუთრე

და აღარ მყოფნის უნარი ფრენის.