ბნელა... კლდეში წივის ქარი,

გაწეწილი, როგორც ალი.

ჟამი მეფობს ცოდვა-ბრალის,

საგანგაშო რეკავს ზარი.

თოვლით ავსებს ხევებს, ხრამებს,

ტოტებს ალეწს ფიჭვიანებს,

გაღმა მგელი მოხანხალებს,

გზად ურემი მიჭრიალებს.

ქედებს ტანზე სამოსს ახევს,

ნაფლეთ-ნაფლეთ მიფრიალებს,

გულს გოდების უგებს მახეს,

მიჰქრის, გზად არ იგვიანებს.

ზეცა თვალს არ ახამხამებს,

მიდამო პირს იმგლიანებს,

ჟამი წუთებს ახანხანებს

როგორც თვითონ იპრიანებს...

ვდგავარ... ჟამს ვჭვრეტ არ სახსენებს,

ბორგავს გული – გაყინული, –

ერის ბედი არ მასვენებს:

ნუთუ კვლავ-ა გაყიდული?!