სადმე დავითი დამანახა –

უღვთოდ ნატანჯი მამაჩემი,

ტყვიას აევსოს, დამდნარს, ხახა

თუ რამ ვინატრო დანარჩენი.

სამარედ ჩემდა – დღისით, მზისით –

ჩემივე ხელით გავთხრი სოროს,

ოღონდ შემეხოს შუბლი მისი,

გულში ჩამიკრას, მეამბოროს.