ისე, 

რომ სიკვდილზე კიდიხარ, 

ცხოვრებას (დოგმაა) ტონი აქვს უხეში, 

ყველა კონცეფცია და ყველა იდეა, 

ყველა თეორია მცდარია - ფუ, ეშმაკს, 

აქ ხვდები პარადოქსს - 

ჩანს წინ წაიწევა 

საქმე და სიტყვები სიტყვებში გაგრევენ, 

უფალი ყოველთვის უფრო მეტს იძლევა, 

ვიდრე სთხოვ, 

რწმენისგან დარჩენილ ნანგრევებს 

თუ არ მოუფრთხილდი, 

ერთხელაც მოხდება -

დადგება განგება შემთხვევის დონეზე, 

პირველი რჩევაა - მკვდარი ნუ მოკვდები, 

მეორე - კაცი რომ მეტია ცხოველზე. 

იცინი

(სიმწრისგან),

რომ სერიოზული, 

არის განლაგება ქაოსში საგნების - 

პოეტი გქვია და ცოლი გყავს ორსულად - 

რა შუაშია და - ძნელია გაგნება 

გზის, 

როცა სივრცესაც სჩვევია დუმილი, 

მართალი ყოველთვის თავს ჩათვლის ცოდვილად, 

ეპოქა წყდება და გაბმული ყმუილის 

აზრია უაზრო, 

ფუ, შენი, 

მოდი, რა -

აქციე ზურგი ამ ხმას - გულისარევის, 

გეგმა ვინც დაიდო წინ - იმოგზაუროს 

თვითონ და მოეშვი წეს-წყობის არევას, 

წესი რა წესია - თუ აურზაური, 

აღრევა, 

დებოში არ გამოიწვია, 

ფეხები რად გინდა - თუ ძლივს არ მიათრევ, 

ასეა, 

შენამდეც მრავალმა იწვნია, 

რომ ყველას თავისი ჰქონია სიმართლე. 

რადგანაც გრძელია გზა, 

გარდაუვალი, 

აქამდე ყოფილთა, 

არდაბადებულთა, 

და შეწყალებაზე ნათქვამი უარი - 

დროა, 

რომ უარყო, 

სანამ ჩაგეხუთა 

ჰაერი, 

ცხოვრება ნამდვილი ომია, 

შედეგი არასდროს ემთხვევა მოლოდინს, 

ვერც შენ გადარჩები, 

თუ არ გითხოვია 

უფლისთვის - ინებოს, 

გახვიდე ბოლომდე. 

რადგანაც ყელში გაქვს გაჩრილი ცოდვები, 

ჰგავხარ უსურვილო, 

უსულო თვითმკვლელებს, 

სანამ შენს მყიფე ძვლებს მიწიდან მოკრებენ, 

ილოცე - 

მიშველე, 

უფალო, 

მიშველე... 

დღეს ყველა სწავლული შტერია, 

პედანტი, 

ყველა გულმხურვალე - საზიზღარად მლიქვნელი, 

ამ თემის გარშემო გამართულ დებატებს - 

გამოთქმულ სირეგვნეს, 

გამოთქმულ სიქველეს 

ვინ რა თავში იხლის, 

დროს - 

წარსულს 

რა შეცვლის... 

ის მხოლოდ უდროოდ წასულებს ენდობა, 

ვფიქრობ, 

ყველა კითხვას პასუხი გაეცა, 

დღეს თუ ხარ ცოცხალი - დღეს ითხოვ შენდობას. 

მიყვები არაეულ-დარეულ დინებებს 

(აქ უკვე საშინლად გეშლება ნერვები), 

ოცი საუკუნის წინ 

ღმერთმა ინება 

და შენთვის ჯვარს ეცვა და დღემდე ევნება.