შემოვიჩვიეთ გველეშაპი...

და გვტაცებს წყაროს.

მიდის კოლხური მზე ზიგზაგით, მიინავლება.

რად გაიტრუნე ჭაობებში, რიონის ქარო?

ან უშბა რატომ იქცა თვალებად?

რას გრძნობს გუმანი შენი, რად შფოთავ,

ზღვაო? – სხვა არგო ემუქრება კოლხთა ღირსებას?

რატომ იშიშვლეთ, ხენო, ფიცხლად

და ხმლებით შტოთა,

ვით ელვის ფრთებით,

ცის თავანი რატომ ივსება?

რად შეიჯანღა შუბლი მყინვარის?

ანას ღრუბლები – თითქოს ჩორთით – საით მიდიან?

საიდან ისმის მერნის მხედრის ხმა გამყივარი,

გათვალულივით რად თრთის მინდია? –

დათვის ბურტყუნი, ტურა-მელის ისმის გნიასი

შარვაშიძეთა ძვალთშესალაგით!

თარაშ ემხვარის – მოგანგაშე ჰარმონიაში –

ამოდის ლანდი ენგურიდან. დრტვინავს ჭალაკი...