როგორც სულის ყვავილი,

მომიძღოდა მარადის, 

მადლი ხალხურ სიმღერის, 

_ სავიზიტო ბარათის.

ნაბადივით მესხა და 

ყაბალახად მეხურა 

ჩემი `ოდოია” და 

ჩემი ~ხასანბეგურა.”

სულ თილისმად ვატარე 

სტვირია თუ ფანდური.

ხმალის ჟინი - `ჩაკრულო”, 

მკლავის ძალა - `ნადური”.

რადგან ღმერთის მესმოდა,

ჯვარზე ვიყავ გაკრული,

ჯვარით გარდამოხსნაა

`აჭარული მაყრული”.

დღემდე ასე ვიარე 

უზნეობის მგმობელმა,

მიხსნა ჩემმა სიმღერამ

სულის სალაღობელმა.

მიწით, ვიდრე ცათამდე,

მაკავშირებს მარად ის.

მაშ, დიდება სიმღერის,

_ სავიზიტო ბარათის!