ახლა ჩვენს შორის სიშორეა, სივრცე, ჰამადა, 

ფანჯრის მინებზე - ქარისა და წვიმის პა-დე-დე. 

ალბათ ამ ნაწერს შუაღამის ბოდვას გავატან, 

რადგან უშენო პოეზია სისხლსაც ადედებს

და კაბალურად ჩემს წილ ჰაერს ადებს ტარიფებს, 

ჩემს უშენობას მე დავარქვი - ყოფნა ხურუში, 

ახლა ღამეა - მობატონე დღეზე ხალიფა, 

ჩანს ცაზე მთვარე, როგორც თურქის მუჭში ყურუში

და ახლა - ისევ მენატრება, მოგყვე, გეძიო, 

მინდა ცხოვრებას მივაძახო პირში - მე შენი...

შენი თითებით ჩავიტარო ტანზე ჯენ-ძიუ, 

შენი თვალების სისველიდან შევსვა ჟენშენი, 

რომ დედამიწამ ვერ გაბედოს მეტად ხალტურა, 

შენს სუფთა სისხლში ჭუჭყიანი ხელის ფათური, 

მაინც მოგძებნი, მანამდე კი - იყოს დასტურად 

ეს ლექსი, როგორც თავგანწირვა - სულით, ნატურით.