ფიქრად ქცეული დავიარები,

ბნელში ავლიე შენი აღმართი,

გულს ეწერება შენი პწკარები,

ხელში – პატარა თეთრი ბარათი.

თითქოს ბარათი მუნჯი, უტყვია,

ჩუმია ისე, ვით სიმარტოვე,

აქ ჩაგიწყვია იმდენი ტყვია,

რამდენი სიტყვაც ბარათში ვპოვე.

მთაწმინდას მხრებზე ნაბადი ესხა,

მთვარის დალალი მკერდზე ეყარა

და ვარსკვლავები – მძივების ასხმა,

გადმოსცქეროდნენ მაღლით ქვეყანას.

მოვდივარ ისევ, ძველ აღტაცებას

უკან მიბრუნებს შენი აღმართი,

შენ წახველ, მაგრამ ჩემთან დარჩება

შენი პატარა, თეთრი ბარათი.