– ღამე მშვიდობის! – მითხარ და წადი,

–ღამე ნებისა! – მეც ჩუმად გითხარ,

ხეც თითქოს შეკრთა, შეირხა დარდით,

მე იმ ხის ძირას ვიდექი დიდხანს,

მერე წინ წავდგი ნაბიჯი წყნარად

(დედისთვის ძილი დაეფრთხო ლოდინს)

და შინისაკენ მე შენი `არა~

მხრებით მიმქონდა ვით მძიმე ლოდი.