ერთხელაც, გავიხედავ ფანჯარაში

და ზღვა მოვა,

ქვისშუბლებიან სანაპიროს მოიყვანს,

ქვიშა სხვაგან არის,

უფრო კომფორტულ ქვეყნებში

ეს ქვეყანა ვინც დამიტოვა,

ჩემსავით, ეზოს ჭაში იყურებოდა?

ზღვა საწოლის ქვეშ ჰქონდა ამოდებული?

ვერ იმძლავრა გენეტიკამ:

ჩემი ზღვა ფანჯრიდან თუ შემოვა,

ნაწყვეტ-ნაწყვეტ,

ქვებს შორის ქვიშის შეღავათით...

მზისგამძლე შუბლები და ჩემი, შაკიკიანი...

სიცოცხლეში – კატეგორიულობა,

მერე – უსაზღვრობა,

ხავსი ამოუვათ, ნაოჭებს გაუმკვეთრებს

ღამე სიზმარზე დგას

და ნაკლებ სანდოა

ფანჯარა სულ ღია გქონდეთ,

ვინც `პოეტის~ დიაგნოზით ცხოვრობს!

ზღვა, შეიძლება დღესავით მოვიდეს,

ან ლოცვის დავიწყებული სიტყვებით,

ან ტკივილზე მოქანავე საწოლივით

და უნდა იცნო...