შორია შარიშური შარათა,

მოჰქრიან სოველი ქარნი,

ბორიო – ფლოქვების მარაბდა,

ალები ტალებად მდგარნი.

სანთელი მთიების მფანტველი,

ლიცლიცებს ციალით ნელი,

კანკალებს კილამონ-კანკელი,

ბანი და ებანი ბნელი.

ღვთისმშობლის ღიმილი მიტირე,

დამთიე სუდარა დარად, –

ამით რამ იდარა მითი რამ,

არკადებს აკრია: კმარა!

II

ელიან ლიანს და ლელიანს,

ჩუმი სიცოცხლეა, მტკნარი,

გულიანს ბროლიან-ყელიანს,

ხახაში იხერგავს მტკვარი,

ქვიშათა ქუშია ქაშვეთი,

დროთა მარაბდულთა სევდა

ვის ავი ლაშებით ღლავ-შეთი

მუსვრად და სალმობად სდევდა.

ან არარატებად არი რად,

კეცტყავი კეცილი კეცად?

მამულო გაქრობად ლამულო,

მრისხვალი თვალი თუ გეცა?