კოტე მესხის თექვსმეტი,

ძველისძველი ჭიშკარი,

საკეტს ფუჭად ვეძებდი,

მივხვდი, – უცხო ვიყავი.

საწყენია, – მეწყინა,

ვეღარ მიცნეს უბნელი,

ვერც ეზოში შევდივარ,

ვეღარც უკან ვბრუნდები.

...

ვდგავარ გაორებული

მონატრების ამარა

ჭიშკრის იქით ბავშვი და

ჭიშკრის აქეთ – ჭაღარა.