(ნინო ქოქოსაძეს)

იმ ღამით, როცა დეკემბრის სიცივეში,

ერთმანეთში გადახლართულ ხეებს

უკანასკნელი ფოთლები დასცვივდათ,

ჩვენ ვისწვლეთ-

როგორ დაგვეთვალე ერთიდან ათამდე და პირიქით.

ღუმელთან მიყუჟულებს

არც სიცივე გვაწუხებდა

და არც დედაჩვენის მონოტონური კვნესა:

„ავად გამხდარა“ - მითხარი შენ და გაშლილი თმა აიწიე.

ანერვიულებული მამაჩვენის

ჩამწვარ ღერებს ვითვლიდით და

სულაც არ გვახველებდა- კვამლში გახვეულებს.

არავის ეცალა ჩვენთვის იმ ღამით

და დედაჩვენის ოთახში შესვლისას

კართან ვაწყდებოდით ქალებს-

წარბებშეკრულები რომ გვიყურებდნენ

და თავებს აქნევდნენ აქეთ-იქით

(ჩვენ მხოლოდ ფერადი ფანქრები გვინდოდა,

რომ დაგვეხატა რამე).

იმ ღამით,

როცა ხელებჩაჭიდებულები ვეკვროდით ერთმანეთს

და ნასწავლი რიცხვები ვერ თვლიდნენ მოლოდინს-

ოთახში შემოსულმა ექიმმა შუბლი მოუსინჯა დედას;

ჩვენ გვახსოვს მისი ყრუ წამოკივლება და მერე კვნესაც შეწყდა:

„ნემსი გაუკეთეს, ჩაეძინა“- მითხარი შენ და

ხელები კიდევ უფრო მაგრად მომიჭირე.

მერე ორმა დაბალმა ქალმა ხელი მოგვკიდა

და სკამზე არხეინად ჩამომსხდარნი -

საწოლში ჩაგვაწვინეს:

„მოდი, დავითვალოთ და ჩაგვეძინება“- მითხარი შენ.

ჩვენ დავითვალეთ ერთიდან- ათამდე და ჩაგვეძინა.

იმ ღამით,

როცა სანთლის შუქი მკრთალად ანათებდა ოთახს

და ქარი ღრიჭოებში ტოვებდა ამბებს-

სადღაც შორიდან ტირილი მოგვესმა

(თვალები ვჭყიტეთ).

ვიწექით ასე, ერთ ხანს,

ხმისამოუღებლად,

გასუსულები,

თხემიდან- ტერფამდე ჟრუანტელდავლილები.

მერე შენ, როგორც უფროსმა ,გადაწყვიტე-

ამდგარიყავი.

მე საწოლში დავრჩი და გელოდე.

მალე დაბრუნდი:

„ნუ გეშინია, დაიძინე, დედა მომკვდარა“- მითხარი შენ და ჩამეხუტე...

ოთხის ვიყავი მაშინ,

შენ - ხუთის.

საბნის ქვეშ შევიყუჟეთ

და სანამ ჰაერი გვეყო - არ ჩაგვძინებია.

იმ ღამით ორივეს ნაოჭი გაგვიჩნდა წარბებშუა

და დეკემბრის ღამის საიდუმლო ჩაიყოლია.