ოთახში ტბები დადგა სიწყნარის,

ფიქრი საგნებზე უფლობს,

ახლა სიკვდილზე მეტია უფრო

ის, რაც ვიგრძენი და შევიცანი.

თუმც გადამთვრალი მკაცრი ბადრაგი

თვალამღვრეული მზვაობს,

სარკმლიდან ვხედავ, ჩანს სასაფლაო –

ჩემი მუდმივი ძვალშესალაგი.