(როის)

ჩვენს ქალაქში იშვიათად წვიმს, როი,

ამიტომ ყოველ გაწვიმებას ფანჯრებთან ვხვდებით,

ხელში ჩაის ჭიქით და

ოთახში მარტოობით.

შენ ისევ გიკვირს,

რომ აქ ხალხს ყველაფრის მიტოვება და წვიმის მოსმენა შეუძლია,

რომ აქ ხალხს წვიმის მოსმენა შეუძლია...

როი, ჩვენ არ დაგვყავს ჩვენი გოგონები ბალეტზე;

ჩვენი გოგონები სახლში სხედან და წინდებს ქსოვენ თავიანთი შვილებისთვის.

მათ არ აქვთ თვალები,

რათა ვერ დაინახონ წელში მოხრილი მამები,

სოკოსგან გამწვანებული კედლები,

თავიანთი მოქსოვილი და მათთვის გამზადებული წინდები.

ისინი ვერც წვიმას ხედავენ, როი,

(მხოლოდ ესმით).

ჩვენს ბიჭებს არასდროს უვლიათ ფეხბურთზე.

მათ აქვთ თვალები, მაგრამ არ აქვთ ხელები,

რათა ვერ შეეხონ სართავისგან თითებდაჩხვლეტილ თითებს

და არც სკოლის აშენება სცადონ, რომელშიც არასდროს უვლიათ.

როი, ჩვენ ვიცით, რომ თქვენ ღმერთს იესოს ეძახით,

ჩვენ იესომ დაგვივიწყა.

ამიტომ ვერ ნახავ ვერცერთ ეკლესიას

და ვერცერთ დედას-

პირჯვარს რომ გვსახავდეს შვილებს.

ჩვენ ანბანიც გვაქვს, როი,

რომლის ასოებიც არაა თვენი ანბანის იდენტური.

ჩვენ არც სიყვარული ვიცით, როი,

მხოლოდ მოვალეობას ვგრძნობთ,

რომელიც საკმარისია უხელო ბიჭების შობისთვის და გოგონების- თვალების გარეშე.

როი, მე გეუბნები, რომ წვიმა სუნთქვის ალეგორიაა,

რომ ჩვენს აღმოსაჩენად ორიენტირი არ გჭირდება.

რომ ჩვენ, ჩვენივე არსებობით -ჩვენივე თავებს ვუქმნით სიმშვიდის აბსტრაქციებს.

რომ დეპრესიულობით გადაღლილნი მზეს ათასგვარი ნაქსოვი წინდით ვფარავთ,

უშვილო დედების წინდებით

(დედები არიან მაინც).

და მაშინ, როდესაც ყველას სძინავს

და ჩვენც, იესოსგან მივიწყებულებს უნდა გვეძინოს,

ჩვენი ფიცრულებიდან ჩურჩული ისმის:

\\'\\'ევედრე ღმერთსა ჩვენთვის, წმინდაო მარიამ..\\'\\'

იშვიათად წვიმს ჩვენს ქალაქში,

მაგრამ თითოეულ წვეთს ქრისტე ჩამოჰყავს ჩვენთან.

მოგვისმინე, როი,

წვიმას მაინც მოუსმინე...